Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Μεταξωτοί Άνθρωποι

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι»
Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; 
Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;
Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό...;
Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... 
Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...
Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.
Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 
Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.
Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.
Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...
Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...
Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά...
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Γιάννης Τριάντης ο συγγραφέας του κειμένου.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με κάνουν να αισθάνομαι Άνθρωπος. Ας μεταδώσουμε αυτό το κείμενο σε όσους μπορούν να το λάβουν.
Οι καιροί, το απαιτούν.


"Ζήσε ευτυχισμένος κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους".   ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ




Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ.



Αρκετοί φίλοι με ρωτάνε γιατί δείχνω να απομακρύνομαι από εκείνη τη μαχητικότητα που είχα για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τη καθημερινότητά μας. Γιατί γίνομαι αφηρημένη και ξεφεύγω σε "άλλα μονοπάτια" τώρα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή που όλοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλες μάχες.

Κατ΄αρχήν δεν  πιστεύω πως είμαστε έτοιμοι για μεγάλες μάχες. Ποιες μάχες; 
Το σκυλοφάγωμα ανάμεσα στα τελευταία κομματόσκυλα; Το φτωχοποιημένο λαό που ψάχνει εξιλαστήριο θύμα για να εκτονωθεί; Τους αδιάφορους που δεν τους ενδιαφέρει πάρα το τομάρι τους ή τους φοβισμένους που ξεπουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν για να μαζέψουν χρήμα για τα χαράτσια; Τους ανθρώπους που με τη ψήφο τους έδωσαν κι άλλο περιθώριο στις συμμορίες; Μήπως οι μεγάλες μάχες είναι να βγω έξω και να κυνηγάω φουκαριάρηδες που θα πετυχαίνω στις γωνίες να ψάχνουν τα σκουπίδια, ή το να βγάζω  πατριωτικές κορώνες στο πληκτρολόγιο με ένα φραπέ δίπλα και το καναπέ ν΄αράζω όποτε γουστάρω; Μήπως οι μεγάλες μάχες είναι να ακολουθήσω κάποιο από τα ξεφτυλισμένα κομματικά μαγαζιά που πουλάνε ακόμα μπούρδες για να καπαρώνουν τις βουλευτικές τους έδρες;

Δεν απομακρύνομαι γιατί βαρέθηκα ή γιατί βρήκα τρόπους να τη βολέψω, Απλά σιχάθηκα
Βλέπω πως έχουμε καταντήσει ένα τσούρμο που τα έχει χαμένα και σέρνεται όπου τον τραβάει ο καθένας,. Άβουλοι. Πειθήνιοι. Έτοιμοι για σφάξιμο. Με μικρές φωνές δεξιά κι αριστερά, που δεν μπορούν να σπάσουν το τείχος της αδιαφορίας ή της δουλικότητας. Τσεκούρωμα στους μισθούς συνέχεια, στις συντάξεις, ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας, ανεργία να καλπάζει σαν τρελή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανύπαρκτη, κοινωνικό κράτος μηδέν, άστεγοι, συσσίτια, τρελαμένοι πολίτες που γυρνάνε στο δρόμο και μονολογάνε, άνθρωποι που πηδάνε από τα μπαλκόνια απελπισμένοι, υποσιτισμένα παιδιά, συνοικίες όμηροι εγκληματικών συμμοριών, πορνεία, ναρκωτικά, δουλεμπόριο που ανθίζουν σ΄ενα ξέφραγο αμπέλι, κάθε είδους απατεώνες που κάνουν γερές μπίζνες πατώντας στη δυστυχία των υπόλοιπων και μαζί με όλα αυτά παιδεία, μόρφωση, μηδέν. Πολιτισμός μηδέν. Διάθεση για συσπείρωση σε ένα γενικευμένο αγώνα όλων των κοινωνικών στρωμάτων που εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ από το αίσχος των μνημονίων, ούτε σαν σκέψη.

Σε αυτό το σημείο, κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να συνεχίσει να παριστάνει τον Δον Κιχώτη και να κυνηγάει ανεμόμυλους. Δεν μπορεί κάποιος και να μην τα έφαγε μαζί με τους άλλους, και να είναι σε άσχημη οικονομική κατάσταση εξαιτίας μιας εμετικής φιλοτομαριστικής κοινωνίας,  να κάνει το δικό του αγώνα να μην υποκύψει (να μη πληρώνει τα χαράτσια, να μην υποκύπτει σε τέσσερα κατοστάρικα εκβιαστικό μισθό και να ρισκάρει την ανεργία, να μην συμπράττει με κερδοσκόπους και διάφορα λαμόγια, να σέβεται μόνιμα τους ανθρώπους γύρω του και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο με όποιο τρόπο μπορεί) και να πρέπει να βγει στο δρόμο μόνος του να φωνάζει σαν τον  Δελαπατρίδη μέχρι να τον μπουζουριάσουν πουθενά.

Η μ@λακία  της καλωσύνης  έχει και κάποια όρια. Πριν από αρκετά χρόνια επέστρεψα από το εξωτερικό όπου είχα μια πραγματικά καλή ζωή, για να ζήσω στη πατρίδα. Να προσφέρω ότι καλύτερο μπορούσα εδώ. Λείποντας πάρα πολλά χρόνια (από μικρό παιδί είχα μεγαλώσει εκτός) αυτό που αντίκρισα με τσάκισε αλλά δεν έχασα το κουράγιο μου. Πάντα σκεφτόμουν πως οι συγκυρίες θα αλλάξουν, πως κάτω από όλο αυτό το τσούρμο που ονόμαζε τον εαυτό του Έλληνα πολίτη, υπάρχει κάτι καλύτερο που θα βγει στην επιφάνεια. Έλπιζα πως κάπου χαμένη πίσω από,  τις αστραφτερές ζάντες των αυτοκινήτων, τα νούμερα που παρέλαζαν στο χαζοκούτι, τους κοιλαράδες που φέρναν γυροβολιές στα σκυλάδικα, τους πελάτες των υπουργικών και κομματικών γραφείων, τους μιζαδόρους, τους κλέφτες, τους αμόρφωτους και απολίτιστους ανθρώπους, τους σιωπηλούς και υποταγμένους φτωχούς και τους θρασύτατους και κλεφταράδες πλούσιους, θα υπάρχει μια  άλλη Ελλάδα κρυμμένη που θα ξεσπάσει και θα εξοστρακίσει αυτό το αηδιαστικό μόρφωμα της μεταπολίτευσης, μακριά πολύ μακριά. 

Έκανα υπομονή με όσους με προσπερνούσαν στην ουρά θρασύτατα, με τους μ@λάκες που μου ρίχνανε τα λασπόνερα πάνω μου καθώς περνάγαν σαν δαιμονισμένοι το δρόμο,  συνήθισα να αγοράζω και να μην παίρνω ποτέ απόδειξη για τίποτα, έμαθα πως για να κάνω μια δουλειά σε οποιοδήποτε δημόσιο γραφείο κάπου "τα έχωνα". Συνήθισα να είμαι τριγυρισμένη από ανθρώπους που δεν είχαν ανοίξει ένα βιβλίο ποτέ και που όλη τους τη ζωή ήταν ποιος θα πηδήξει ποιαν, που θα φάμε, που θα πιούμε, τι αυτοκίνητο θα πάρουμε, πως θα ανακαινίσουμε το σπίτι στο χωριό, τι φιρμάτα ρούχα κυκλοφορούν, τι νέο κινητό έχει βγει, ποιο μαγαζί κάνει καλό πρόγραμμα το βράδυ, τι λένε οι κομμωτές, οι μόδιστροι και όλες οι κατίνες της γειτονιάς....

Έκανα υπομονή με τη βεβαιότητα πως κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από αυτή τη γενική πνευματική εξαθλίωση και αποχαύνωση. Ήμουν βέβαιη πως όλη η Ελλάδα δεν απαρτίζεται μόνο από ηλίθιους με χρήμα ή φτωχούς που ονειρεύονται να τους μοιάσουν. Και δεν σας κρύβω πως αυτος ήταν ο λόγος που ξεροστάλιασα σαράντα μέρες με τους αγανακτισμένους στη πλατεία, ο λόγος που έφαγα τα χημικά στη μούρη, ο λόγος που υπερασπίστηκα όλα τα κινήματα που προσπαθούσαν να συσπειρώσουν το κόσμο και βρέθηκα απέναντι στα αραχνιασμένα κομματικά μαγαζιά που γελοιοποιούσαν κάθε φωνή που δεν ήταν βγαλμένη μέσα από τις ντουντούκες τους, κάθε ιδέα που δεν ταίριαζε με τα σχέδιά  τους.

Κι όπως λέω συχνά, η βεβαιότητα είναι κακό πράγμα.  Ναι, σίγουρα υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας που δεν μας κάνει να νοιώθουμε ντροπή. Που μας δίνει μια μικρή ελπίδα. Δεν το αρνούμαι. Αλλά είναι πολύ μικρό και θα το καλύψει η λάσπη, η βρώμα, η βαρβαρότητα της πλειοψηφίας. Δεν νομίζω πως αυτή η πλειοψηφία είναι διατεθειμένη να αλλάξει το τόπο στο καλύτερο. Την βλέπω ήδη να μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο κτήνος γεμάτο μίσος, βία, συναισθήματα εκδίκησης και απαξίωσης. Τη βλέπω να μετατρέπεται σε κάτι πολύ άθλιο για να φυλάξει τα τελευταία της "πραγματάκια" 

Γι΄αυτό είμαι εκτός. Αλλού. Συνειδητά εκτός. Το τελευταίο καταφύγιο αξιοπρέπειας είναι να προσπαθήσει κανείς να αποφύγει όλη αυτή τη μόλυνση. Γιατί δεν πρόκειται απλά για οικονομική εξαθλίωση. Είναι μόλυνση των μυαλών. Αρρωστημένη κατάσταση και δεν είμαι γιατρός κανενός. Εγκληματική αποχαύνωση και δεν είμαι χωροφύλακας κανενός. Επιδερμική και ευτελής αντίληψη για τη ζωή και δεν είμαι προφήτης για κανέναν. Πουλήστε, αγοράστε, σκοτώστε, προσκυνήστε, κρυφτείτε ή κοιμηθείτε τον ύπνο του δικαίου. Παρακαλέστε για μια δουλίτσα, φυλάξτε το σπιτάκι, ζητιανέψτε για το φαγάκι, ικετέψτε το θεούλη σας, στηθείτε στις ουρές για τον αποκωδικοποιητή, απολαύστε τα "παρεάκια σας", ψάξτε για σωτήρες που θα σας φυλάνε από τους κακούς, προσκολληθείτε σε όποιον σας συμφέρει καλύτερα, κάντε νέες λυκοφιλίες, βάλτε νέους νταβατζήδες να σας φυλάνε τη πουτάνα τη ζωή σας.

Εγώ θα ακολουθήσω τη σοφή συμβουλή του Αρκά. Καιρός να αφήσω τους εγωισμούς και να ασχοληθώ λίγο με τον ευαυτό μου. Συμβουλεύω και τα υπόλοιπα παιδιά που βλέπω να ξοδεύουν τη πολύτιμη ενέργειά τους καθημερινά στο χοιροστάσιο, να φυλάξουν λίγη για πιο σπουδαία πράγματα από το να χτυπάνε συνέχεια στου κουφού τη πόρτα. Άλλωστε όλα έχουν ειπωθεί. Οπότε μην ανησυχείτε αργά ή γρήγορα πολλοί περισσότεροι θα καταλάβουν αλλά κατόπιν εορτής. Όσα έχει κάνει κάποιος στη ζωή, τον βρίσκουν στη παρακάτω γωνία να τον περιμένουν πολλαπλασιασμένα επί ...Το ίδιο συμβαίνει και με ένα λαό.
Είχα δώσει μια υπόσχεση πριν τις εκλογές σχετικά με αυτό εδώ το ιστολόγιο. Πως αν συνεχιστεί αυτό το καραγκιοζιλίκι θα σταματήσω να ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει σχέση  με μνημόνια, τρόικες, ανύπαρκτες εξεγέρσεις και παραμυθιάσματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα. Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, των ζωντανών, πίσω από το κόσμο των ζόμπι, που θα παλαίψει για να μείνει ελεύθερος από εκβιασμούς, εξαναγκασμούς να επιλέξει ποιος είναι ο λιγότερο κακός, και λύσεις του ποδαριού για να εξασφαλίσουμε τα διάφορα υποκοριστικά μας. Ενας κόσμος που πιστεύει στον άνθρωπο και όχι στο ανθρωπάκι, στη ζωή και όχι στη ζωούλα, στην αγάπη και όχι στο "αγαπούλα τη κουκουλα" και άλλες αηδίες...

Αλλωστε εδώ είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο που μπορώ να γράφω όποια κουταμάρα θέλω. Αυτός άλλωστε δεν ήταν ο αρχικός σκοπός των ιστολογίων; Να μπορούμε να λέμε αυτό που θέλουμε κι όχι αυτό μας υποβάλλουν οι άλλοι να πούμε. Οπως λέει κι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που τριγυρνάει κι αυτός κάπου εδώ, "να γράφεις σαν να μην σε διαβάζει κανένας".  Κάπως έτσι λέω να συνεχίσω, όπως όταν ξεκίνησα, γιατί βλέπω με λύπη μου πως: είναι εύκολο να λες ότι είναι εύπεπτο, αλλά είναι καλύτερο να λες ότι πιστεύεις.



Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Ροζ γραμμές ΥΓΕΙΑΣ - στην υγειά μας!!!


    Τα 5ψήφια τηλέφωνα που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για να κλείνουν οι ενδιαφερόμενοι ραντεβού με τους γιατρούς και να παίρνουν πληροφορίες για το Δωρεάν Σύστημα Υγείας που δικαιούνται, τα έχετε δει; Τα έχετε δει ΟΛΟΙ;;;
Μεγάλη επινόηση, δεν μπορώ να πω!
    Ειδικά σε καιρούς οικονομικής κατάρρευσης και αφού έχουν κουτσουρέψει συντάξεις και μισθούς όσο δεν παίρνει, την στιγμή που οι απλήρωτοι γιατροί παραιτούνται σωρηδόν, οι φωστήρες της οικονομίας, διέπρεψαν και πάλι!
Σου λέει: Να βάλουμε αχρέωτο νούμερο να τηλεφωνάει ο καθένας και να λέει τον πόνο του ελεύθερα;  Όοοοοχι!!!  Θα τους βάλουμε ροζ γραμμές να ενισχύσουμε την… εθνική οικονομία.
    Ούτως ή άλλως δεν άνοιξε ρουθούνι για τα όσα ραντεβού Κυριακών και αργιών κλείστηκαν στο ΙΚΑ, στα οποία πήγαινε ο ασθενής στο κλεισμένο (προ 6 μηνών) «ραντεβού» για να διαπιστώσει ότι η υπηρεσία… αργεί! Εννοείται ότι στα ετεροχρονισμένα παράπονά του, όλη η υπηρεσία κώφευε και σήκωνε τα χέρια ψηλά (ενίοτε δε και τα πόδια), μια και δεν υπήρχε τρόπος να παραπονεθεί την Κυριακή (που του είχαν κλείσει το «ραντεβού»), αφού το μαγαζί ήταν κλειστό.
    Μέχρι τώρα, τηλεφωνώντας ο καθένας στις … άλλες ροζ γραμμές, την δουλειά του λίγο-πολύ την έκανε. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, βρίσκεται κάποιο άτομο που θα τον «φτιάξει», θα τον «ξεχαρμανιάσει», ή θα του προσφέρει την στιγμιαία ικανοποίηση που χρειάζεται.
- Με τις νέες αυτές ροζ τηλεφωνικές γραμμές ΥΓΕΙΑΣ, άραγε ποιος σκοπός επιτελείται πλην του προφανούς;
Μη βλέποντας να εκφράζονται ανησυχίες και προβληματισμοί, συνεχίζω ο αδαής να αναρωτιέμαι:
- Μήπως τα ίδια άτομα εξυπηρετούν και τις μεν και τις δε ροζ γραμμές και έτσι επιτυγχάνεται το τερπνόν μετά του ωφελίμου;
- Άραγε ποιο είναι το τερπνόν και ποιο το ωφέλιμο;
- Για πόσο ακόμα η ηλιοθεραπεία θα είναι δωρεάν;;;

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Ανασυγκρότηση

- Μακάρι να ήταν κάποιος σε θέση να τα αλλάξει όλα αυτά, έλεγε ο ένας.
- Ποιός μπορεί να διορθώσει την κατάσταση, τόσο χάλια που είναι; μοιρολογούσε κάποιος άλλος.
- Θεέ μου σπλαχνίσου μας! ούρλιαζε παρακάτω μια άλλη.
- Κι έχεις κι αυτόν τον μαλάκα να παλεύει με καταγγελίες, εξαγγελίες και κόντρα καταγγελίες. Γιατί το κάνει αυτό άραγε; αναρωτιόταν ένας άλλος πιο πέρα.

"Αυτός ο μαλάκας" πάλευε με τα κύματα, άλλοτε αγριεμένα, αφρισμένα, τερατώδη και άλλοτε τέλματα και θαλάσσιες ρουφήχτρες που απειλούσαν να τον τραβήξουν στον πάτο. Πάλευε και ανάλωνε την ενέργειά του στο να ξεφύγει από τις δίνες, να επιβιώσει από την αντάρα των ορμητικών κυμάτων και να καταφέρει να φτάσει στην ήρεμη στεριά που πάντα ονειρευόταν.
Παράλληλα όμως, άπλωνε τα χέρια του για να βοηθήσει όποιον είχε την ανάγκη του σε κοντινή ακτίνα, να του δώσει στήριγμα ή να τον τραβήξει αν χρειαζόταν. Και πάνω που έφτανε σε ένα γαληνεμένο σημείο, έφτανε να δει ένα επόμενο απειλητικό κύμα (όχι απαραίτητα για τον ίδιο), που τον ενέπλεκε σε μια κατάσταση έντασης, από την οποία χρειαζόταν πάλι να αγωνιστεί για να ξεφύγει.
Γύρω του οι άλλοι κοιτούσαν! Κάποιοι απορούσαν με τη στάση του, κάποιοι τον κατάκριναν και μερικοί τον επιβράβευαν.
Ο καθένας είχε κάποιο δικό του κύμα να διαχειριστεί και όταν τους πρότεινε να ενώσουν τα χέρια για να παλαίψουν όλοι μαζί, αυτοί γέλαγαν απαξιώνοντάς τον. Προτιμούσαν να συνεχίσουν να ασχολούνται ο καθένας με το κομμάτι που τον απασχολούσε προσωπικά.
Μερικοί κλαίγανε την μοίρα τους και περίμεναν ότι από στιγμή σε στιγμή θα τους κατάπινε το κύμα τους. Ορισμένοι το ευχόντουσαν κιόλας!
Άλλοι περίμεναν -μάταια- κάποιον να τους σώσει από την δύσκολη θέση που βρίσκονταν. Στην έκκληση για βοήθεια και συντονισμένη προσπάθεια με τους άλλους όμως, κώφευαν. 

- Δεν μπορώ να απλώσω το χέρι μου παιδάκι μου. Είμαι πολύ γριά, έλεγε η μία.
- Μα έχεις ξεφύγει τελείως; ρωτούσε ένας άλλος. Να αφήσω την προσπάθειά μου για να ενταχθώ σε μια "συλλογική αντιμετώπιση";  Χρησιμοποιούσαν κοροϊδευτικά τις φράσεις του.

Από τη μια πλευρά το καταλάβαινε! Ο δρόμος του καθενός είναι προσωπικός και ως τέτοιον πρέπει να τον βιώσει ο καθένας για να πάρει τα μαθήματα που χρειάζεται. Μαθημένος όμως να βλέπει λίγο πιο μακριά από τη μύτη του (τυχαία η πρεσβυωπία που τον βασάνιζε τα τελευταία χρόνια;;;), αντιλαμβανόταν πως η συντονισμένη προσπάθεια θα ήταν βοήθεια για όλους και πολύτιμο μάθημα.

"Όλοι βρισκόμαστε στο έργο της ζωής. Αν μείνουμε θεατές, θα πληρώσουμε. Αν πάρουμε μέρος στον θίασο, θα πληρωθούμε", είχε πει πολλά χρόνια πριν ο Αισχύλος.
Δεν ήξερε όμως τον τρόπο να τους το δώσει να το καταλάβουν!!!

Αποκαμωμένος λοιπόν, αποφάσισε να αφήσει τον καθένα να διαχειρίζεται το κύμα του όπως αυτός νόμιζε, όπως εξυπηρετούταν, όπως βολεύονταν... Καλύτερα να αποσύρει εντελώς την προσοχή του από όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του/στους γύρω του, σκέφτηκε.
Στην πρώτη γαληνεμένη παραλία λοιπόν που θα έβρισκε, εκεί και θα άραζε, αφιερώνοντας όσο χρόνο χρειαζόταν για να επαναφέρει τα συστήματά του σε ισορροπία.
Να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που συνέλεξε όλα αυτά τα χρόνια και να επανεκκινήσει το σύστημα, αφομοιώνοντας τα νέα δεδομένα που έχουν προστεθεί. Να διαγράψει ότι υλικό δεν χρειαζόταν πλέον, να αρχειοθετήσει όσα ήταν απαραίτητα, να εκπαιδευτεί στα νέα προγράμματα και να ετοιμαστεί για την επόμενη περίοδο λειτουργίας.

Ανασυγκρότηση!!!