Λερναία Ύδρα.

Είναι άξιο παρατήρησης το ότι όλοι μας αισθανόμαστε και χαρακτηρίζουμε σαν «αναίσθητο», το άτομο που δείχνει αποστασιοποιημένο όταν εμείς πονάμε ή προβληματιζόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε ως «αδιάφορο» τον άνθρωπο που προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του, όταν εμείς βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού. Είναι μάλλον ανθρώπινο χαρακτηριστικό να αισθανόμαστε ότι μας συμπαραστέκεται κάποιος, ΜΟΝΟ όταν τον παρασύρουμε ώστε να στεναχωριέται με την στεναχώρια μας, να πονάει όταν πονάμε, να κλαίει όταν κλαίμε.  Και μας φταίει συνήθως ο άλλος, όταν δεν παρασύρεται!  Όταν εμείς προβληματιζόμαστε και κάποιος δίπλα είναι ευδιάθετος (χωρίς να εξετάζουμε το λόγο ή τον τρόπο), θεωρούμε αυτόν τον κάποιο αναίσθητο και αδιάφορο.

* Είναι πιο επιθυμητό να παρασύρουμε τον άλλο στον πόνο μας, παρά να παρασυρθούμε εμείς από το γέλιο ή την ανεμελιά του;

* Είναι ευκολότερο να παρασυρθεί στην θλίψη ένας ευδιάθετος άνθρωπος ή να παρουσιάζεται ευδιάθετος ένας στεναχωρημένος;

* Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που την στιγμή του πανικού του ή του πόνου του, αφιέρωσε χρόνο για να σκεφτεί το τι μπορεί να βιώνει ο διπλανός του;

* Πόσοι από μας είναι ικανοί να παρασυρθούν από τη χαρά ή την θετικότητα του διπλανού, (ειδικά σε περιόδους που περνάμε δύσκολα), αντί να προσδοκάμε υποσυνείδητα να τραβήξουμε τον άλλο στην άσχημη κατάστασή μας, για να αισθανθούμε την συμπαράσταση;

* Πρέπει να είμαστε στεναχωρημένοι και αγχωμένοι για να εισπράττει κάποιος την συμπαράστασή μας στις αγωνίες του;

* Λαμβάνοντας υπόψη μας την παράφραση στην οποία υπόκεινται πολλές έννοιες στις μέρες μας, θα μπορούσε να ισχύει αναίσθητος = απρόσβλητος και αδιάφορος = αμέτοχος;

* Θα μπορούσε ένας σύγχρονος Ηρακλής να εξοντώσει την Λερναία Ύδρα, αν δεν υπάρχει ένας Ιόλαος δίπλα του, να καυτηριάζει τους κομμένους λαιμούς;

* Αν το σφυρί φοβόταν να μην πονέσει το αμόνι με το χτύπημά του και αν το αμόνι προσπαθούσε να αποφύγει το κάθε χτύπημα του σφυριού, θα μπορούσε να επιτευχθεί το ποθητό αποτέλεσμα;

* Γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά;

* Ο παραλογισμός είναι η καλύτερη άμυνα;

* Τι θέλει να πει ο ποιητής;

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ  ΜΝΗΜΗ  -  ΤΟ  ΚΛΕΙΔΙ  ΤΗΣ  ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

   Γνωρίζουμε πως η λειτουργία του υπολογιστή μας εξαρτάται από τις δυνατότητες του σκληρού του δίσκου, που είναι το κομμάτι όπου αποθηκεύονται τα πάντα. Ακόμα κι αν διαγράψουμε ένα αρχείο, ένας εξειδικευμένος προγραμματιστής με τα σωστά μηχανήματα και τη σωστή γνώση μπορεί να το ανασύρει.

  Μέσα στον ανθρώπινο υπολογιστή οτιδήποτε μας συμβαίνει καταγράφεται με τη μορφή αναμνήσεων. Ακόμα κι αν δεν το θυμόμαστε συνειδητά, ακόμα κι αν δεν έπεσε στην αντίληψή μας όταν συνέβη επειδή η προσοχή μας ήταν στραμμένη αλλού, παρ'όλα αυτά καταγράφεται. Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που κάτω απ' την επήρεια της ύπνωσης ή κατά τη διάρκεια εγχείρησης του εγκεφάλου, όπου ερεθίστηκαν συγκεκριμένα τμήματα, θυμήθηκαν γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμα βρίσκονταν στη μήτρα.

  Από όλες αυτές τις αναμνήσεις το 90% βρίσκονται στο ασυνείδητο ή υποσυνείδητο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον να τις θυμηθούμε.

  Το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν άμεσα την υγεία, αποτελεί τη βάση της ψυχολογίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Αυτή η ιδέα άρχισε να επικυρώνεται επιστημονικά, όταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, νέοι στρατιώτες παρουσίαζαν τραύματα χωρίς να έχουν τραυματιστεί πραγματικά σωματικά. Το ονόμασαν shell-shock. Τότε συνειδητοποίησαν πως αυτό που υπάρχει στο μυαλό, έχει τη δύναμη να σε αρρωστήσει.

  ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ 

 Όλα τα δεδομένα, οτιδήποτε μας συμβαίνει ενσωματώνεται στην κυτταρική μνήμη με τη μορφή ενεργειακών μοτίβων. Ο Dr. Bruce Lipton εξηγεί πως το σώμα είναι σαν μια κάμερα. Η κάμερα καταγράφει οποιοδήποτε σήμα από το περιβάλλον και το αποθηκεύει σαν φιλμ στον πυρήνα του κυττάρου. Μερικά από αυτά τα δεδομένα περιέχουν καταστρεπτικές εικόνες και λανθασμένες πεποιθήσεις που δημιουργούν άγχος στο σώμα.

  Τα πανεπιστήμια του Stanford, του Harvard και της Νέας Υόρκης σε ξεχωριστές έρευνες που δημοσίευσαν, καταδεικνύουν ότι αυτά τα δεδομένα στην κυτταρική μνήμη μπορεί να είναι το χαμένο κομμάτι του παζλ στους τομείς της υγείας και της θεραπείας.   Η έρευνα του Southwestern University Medical School συμπεραίνει πως η μεγαλύτερή μας ελπίδα για τη θεραπεία ανίατων ασθενειών στο μέλλον, στηρίζεται στο να βρεθεί ο τρόπος θεραπείας της κυτταρικής μνήμης που φαίνεται να είναι ο μηχανισμός ελέγχου στο σώμα.

  Για πολλά χρόνια η επιστήμη πίστευε πως οι μνήμες αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Προσπαθώντας να καθορίσουν σε ποιο τμήμα ακριβώς, οι επιστήμονες τεμάχισαν και εξέτασαν τα μέρη του για ν' ανακαλύψουν τελικά, πως παρ'όλο που οι αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιηθούν από διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου, η πραγματική αποθήκη δε βρίσκεται σ' αυτόν, αλλά σε όλα τα κύτταρα του σώματος.

  Η απόδειξη δόθηκε με τη μεταμόσχευση οργάνων. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι που δέχτηκαν μοσχεύματα, άρχισαν να έχουν σκέψεις, αισθήματα, όνειρα ακόμα και διατροφικές συνήθειες του δότη.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ

 Όλοι έχουμε αναμνήσεις που μας γεμίζουν με αισθήματα λύπης, θυμού, φόβου, σύγχισης κ.λ.π. κι αυτές είναι μόνο οι συνειδητές.

Ο Dr. Bruce Lipton υποστηρίζειότι, οι λανθασμένες αναμνήσεις που είναι αποθηκευμένες στην κυτταρική μνήμη καλύπτουν το συνειδητό και ασυνείδητο νου και καθοδηγούν το σώμα να αντιδράσει με άγχος για να αμυνθεί. Το Institute of HeartMath που πρωτοπορεί στις εναλλακτικές έρευνες, διαπίστωσε κατά τη διεξαγωγή ενός πειράματος ότι η οργή ή οι χαρούμενες σκέψεις, κατέστρεφαν ή θεράπευαν αντίστοιχα το ανθρώπινο DNA που βρισκόταν υπό μελέτη σ' έναν εργαστηριακό σωλήνα.

  Το stress είναι ένας φυσικός και πολλές φορές κατάλληλος τρόπος που το σώμα αντιδρά σε μια κατάσταση που προκαλεί φόβο και είναι απαραίτητος μηχανισμός για ν' αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Δημιουργείται όταν το μυαλό πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε κάποιο είδος κινδύνου, είτε σωματικό είτε συναισθηματικό. Όταν το μυαλό πιστεύει ότι δεν έχουμε την ικανότητα να διαχειριστούμε μια επείγουσα κατάσταση, εκκρίνει αδρεναλίνη προκαλώντας την αντίδραση που λέγεται "μάχη ή φυγή".   Αν αυτή η αδρεναλίνη δεν "καταναλωθεί" παραμένει στο σώμα δημιουργώντας ένταση και ανησυχία. Πολύ άγχος χωρίς κάποια απελευθέρωση προκαλεί εξάντληση και ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα.
Το σώμα και το μυαλό μας έχουν μια λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν καθημερινά και ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας να καταναλώσουν.  

"Πρέπει" να γίνουν λειτουργίες όπως η αναπνοή και η καρδιακή λειτουργία. "Χρειάζεται" να γίνουν π.χ. η πέψη, ο καθαρισμός του αίματος και η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.                                                            

Και "θέλει" να διορθώσει ή να επιλύσει τις αρνητικές κυτταρικές μνήμες. Όταν η ενέργεια του σώματος μειώνεται εξαιτίας του άγχους, μειώνονται και οι λειτουργίες που γίνονται, ξεκινώντας από αυτές που θεωρούνται λιγότερο επείγουσες, όπως του ανοσοποιητικού.

  Στο βιβλίο του The Single Cause and Cure for any Health Challenge, o Ph.D. Ray Gebauer παραθέτει έρευνες που συμπεραίνουν ότι όταν δεν έχουμε αρκετό χρόνο ν' αναρρώσουμε από κάθε στρεσογόνο γεγονός που μας συμβαίνει, τα κύτταρά μας παραμένουν κλειστά, το σώμα γερνάει και εμφανίζει ασθένειες σαν φυσικό επακόλουθο.

  Το να καταπιέζουμε τις καταστρεπτικές αναμνήσεις απαιτεί ένα τεράστιο ποσό ενέργειας σε καθημερινή βάση. Η διαδικασία αυτή δημιουργεί μόνιμο άγχος μέχρι που κάτι θα "σπάσει", σύμφωνα με τον Dr. John Sarno, καθηγητή στο New York University Medical School.   Η μόνη λύση είναι αυτές οι αναμνήσεις να θεραπευτούν αντί να καταπιεστούν. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες θεραπευτικές διαδικασίες είναι ότι συνεχίζουμε να κουβαλάμε μέσα μας όλα αυτά τα σκουπίδια των αρνητικών συναισθημάτων, μόνο που τα έχουμε ψεκάσει με άρωμα για να μη μυρίζουν τόσο πολύ.

  Με το συνειδητό νου μπορούμε να διαλέξουμε θετικές σκέψεις, αλλά το υποσυνείδητο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε γιατί λειτουργεί με συσχετισμούς. Αν, για παράδειγμα, σκεφτούμε τα Χριστούγεννα και έχουμε κάποιες άσχημες αναμνήσεις απ' αυτά, το υποσυνείδητο ενεργοποιεί αυτές τις αναμνήσεις κι αρχίζουμε να νιώθουμε το αρχικό συναίσθημα που σχετίζεται με αυτές.                   

Οι κυτταρικές μνήμες εκπέμπουν αρνητικές ενεργειακές συχνότητες και δημιουργούν άγχος και σύγχιση αφού δεν γνωρίζουμε συνειδητά από πού προήρθαν.                                      
Στο Southwestern University απέδειξαν πως ένα πρόσωπο, ζώο ή φυτό με καταστρεπτικές κυτταρικές μνήμες αγωνίζεται και δυσκολεύεται ακόμα κι όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.

TO ΑΝΤΙ-VIRUS ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

 Όπως στον υπολογιστή, ο οργανισμός μας έχει ένα πρόγραμμα που μας προστατεύει από κάθε είδους "ιούς".   Καθώς μεγαλώνοντας αποκτούμε όλο και περισσότερες αρνητικές εμπειρίες, αυτό το πρόγραμμα προσθέτει συνεχώς νέα στοιχεία που τα αναγνωρίζει ως "ιούς". Το anti-virus πρόγραμμα δρα αυτόματα σύμφωνα με την ενστικτώδικη αντίδραση της αποφυγής του πόνου και της επιδίωξης της ευχαρίστησης.  Από μωρά όπου δεν υπάρχει ακόμα η λογική σκέψη και δρούμε με το ένστικτο, ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι οι δείκτες που μας μαθαίνουν τι να αποφεύγουμε και τι να επιδιώκουμε. Σαν ενήλικες καταλαβαίνουμε ότι η αντίδραση στην ευχαρίστηση ή στον πόνο δεν είναι πάντα λογική.   Αυτό που δεν ξέρουμε, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα. Πολλές φορές η συμπεριφορά μας είναι ανεξήγητη γιατί δεν γνωρίζουμε το ερέθισμα που την προκάλεσε και που οδηγεί πάντα σε μια ασυνείδητη ανάμνηση.

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ; 

Σύμφωνα με τον Dr. Ben Johnson, υπάρχουν τρεις τύποι αναμνήσεων καταχωρημένες στον σκληρό μας δίσκο:

1. Οι κληρονομημένες αναμνήσεις που είναι ενσωματωμένες στο DNA κάθε κυττάρου.  Όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιούνται για να δημιουργήσουν το έμβρυο, του κληρονομούν μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις κυτταρικές μνήμες των γονιών του. Κι όχι μόνο τις δικές τους αλλά και αυτές που έχουν κληρονομήσει οι ίδιοι απ' τις δικές τους οικογένειες. Συχνά σ' ένα πεντάχρονο παιδάκι αναγνωρίζουμε όχι μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα από έναν παππού, μια γιαγιά ή έναν θείο. 

2. Οι προ-λογικές αναμνήσεις.                                                                            

Μέχρι περίπου την ηλικία των έξι ετών, ο εγκέφαλος λειτουργεί στην κατάσταση όπου εκπέμπει κύματα Δέλτα- Θήτα. Αυτό σημαίνει πως όλες οι εμπειρίες μας καταγράφονται απευθείας στον "σκληρό μας δίσκο", χωρίς να φιλτραριστούν πριν από τη λογική και την κριτική σκέψη που αναπτύσσουμε αργότερα.                                     Για παράδειγμα, όταν ένα μωρό ξυπνάει βρεγμένο μέσα στη νύχτα, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλάψει δυνατά μέχρι ν' απαλλαγεί από αυτή την άβολη κατάσταση. Όταν, όμως, κάθε φορά αντιμετωπίζει μια νευριασμένη μητέρα που μπορεί ακόμα και να μην του φέρεται καλά, τότε αυτόματα συνδέει αυτά τα δύο γεγονότα. Το μωρό δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο κουρασμένη ή καταπιεσμένη μπορεί να νιώθει η μητέρα του. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι πως κάθε φορά που αισθάνεται δυσάρεστα, αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και το θυμό της μητέρας. Αυτή η σύγχιση που νιώθει αποθηκεύεται στις προ-λογικές αναμνήσεις και μπορεί να ενεργοποιείται ανεξήγητα κάθε φορά που αναζητά την φροντίδα είτε από τη μητέρα του είτε από κάποιον άλλον.

3. Οι τραυματικές αναμνήσεις.

Σ' αυτές μπορεί να περιλαμβάνονται όχι μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα όπως η κακοποίηση αλλά και πολύ πιο ήπια όπως η αδιαφορία ή η απαξίωση των ικανοτήτων του παιδιού. Όταν μια τραυματική εμπειρία ενεργοποιείται, η λογική σκέψη παραγκωνίζεται και αναλαμβάνει το υποσυνείδητο δημιουργώντας άγχος στο σώμα προκειμένου να δράσει και να προστατευτεί.

  Αυτές όλες οι αναμνήσεις κτίζουν ένα σύστημα πεποιθήσεων που λειτουργεί σαν προστατευτικό πρόγραμμα. Δηλαδή, το μυαλό χρησιμοποιεί αυτές τις αναμνήσεις σα μηχανισμό άμυνας για να προστατέψει το μωρό ώστε να επιβιώσει και να καταφέρει να γίνει ενήλικας.  Κάθε φορά που μια απ' αυτές τις αναμνήσεις ενεργοποιείται από τις τωρινές συνθήκες, ο μηχανισμός άμυνας προκαλεί άγχος στο σώμα προκειμένου να το θέσει σε θέση μάχης και να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να επιζήσει.

ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ  

Η σύγχιση προκύπτει επειδή αυτή η αίσθηση του επείγοντος που νιώθουμε πολλές φορές δε συμβαδίζει με τις τρέχουσες συνθήκες που βιώνουμε.  Όταν συμβαίνει αυτό, για να μην τρελαθούμε προσπαθούμε να το εκλογικεύσουμε βρίσκοντας τεχνητές αιτίες, πολλές φορές, στη ζωή μας που να ταιριάζουν αυτό που βιώνουμε με αυτό που νιώθουμε. Έτσι, χειροτερεύουν τα πράγματα γιατί δημιουργούμε ένα πρόβλημα εκεί που πριν δεν υπήρχε.

  Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα στη ζωή μας είτε είναι υγείας, σχέσεων ή επαγγελματικό, αυτό που πρέπει ν' αναρωτηθούμε είναι ποιο είναι το πραγματικό θέμα που βρίσκεται στην καρδιά μας, δηλαδή στο υποσυνείδητο.  Η κύρια δουλειά της καρδιάς είναι να μας προστατεύει από τις επώδυνες καταστάσεις και για την καρδιά τα πάντα συμβαίνουν στο παρόν.

   Στη σύγκρουση μυαλού (συνειδητού) και καρδιάς (υποσυνείδητου), η καρδιά κερδίζει πάντα.                                                                                           

Όπως το διατυπώνει ο καθηγητής του Stanford, William Tiller από τους πιο καταξιωμένους φυσικούς στο χώρο της κβαντικής, "υπάρχει μια υποσυνείδητη πρόθεση για όλα τα θέματα της ζωής και όταν η υποσυνείδητη πρόθεση συγκρούεται με τη συνειδητή, το υποσυνείδητο κυριαρχεί πάντα".

  Τις τελευταίες δεκαετίες στον τομέα της αυτοβελτίωσης, πολλοί "γκουρού" υποστηρίζουν πως με τις σωστές θετικές επιβεβαιώσεις μπορούμε ν' αλλάξουμε τις καταστροφικές και λανθασμένες πεποιθήσεις μας και να προσελκύσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η μέθοδος σχεδόν ποτέ δε λειτουργεί. Η δύναμη της θέλησης και του συνειδητού μπορεί να καλύψει για λίγο αλλά δεν μπορεί να τροποποιήσει τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις.

   Το Πανεπιστήμιο του Waterloo στον Καναδά το 2009 έκανε για πρώτη φορά μια έρευνα πάνω στις θετικές επιβεβαιώσεις. Χρησιμοποίησε το καθιερωμένο διαγνωστικό τεστ για τη μέτρηση του άγχους στο αυτόνομο νευρικό σύστημα το Heart Rate Variability κατά τη διάρκεια αυτών των επιβεβαιώσεων για να ανακαλύψει πως το άγχος του σώματος αυξήθηκε πιο πολύ γιατί το υποσυνείδητο ήξερε πως αυτές οι δηλώσεις μπορεί να ήταν θετικές αλλά ήταν ψεύτικες.

   Πάντα φερόμαστε με τον τρόπο που πιστεύουμε.                                             

Αυτό που είμαστε πραγματικά, αυτό που πιστεύουμε και οι προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή μας καθορίζονται από αυτά που βρίσκονται στην καρδιά μας (το υποσυνείδητο). Και το μόνο που προσπαθεί η καρδιά είναι να μας προστατέψει από τον πόνο. Έτσι, αν το σύστημα πεποιθήσεων που νομίζουμε ότι έχουμε δεν μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε, αν σαμποτάρουμε τον εαυτό μας για ανεξήγητους λόγους, αν φαινόμαστε συνεχώς "άτυχοι", αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας, σχέσεων, επαγγελματικά κ.λ.π.                                                   

Αν εν ολίγοις καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή που δε μας αρέσει, είναι γιατί το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα που έχουμε ενσωματωμένο ενεργοποιείται και αντιδρά σ' έναν παλιό πόνο που νιώσαμε όταν η αρχική ανάμνηση δημιουργήθηκε.

  Ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι η θεραπεία αυτών των λανθασμένων και καταστρεπτικών αναμνήσεων που μας κατευθύνουν στο να πιστεύουμε κάτι που δεν είναι αληθινό πια.

 Γιάννα   Ντουδεσκέα

Σημείωση: Όλα τα στοιχεία και οι πληροφορίες του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο των Alex Loyd, Ben Johnson: The Healing Codes.

Του σκυλιού της τον χαβά!

Και νάμαστε πάλι στην… «τρελή με το σκυλί», όπως επικράτησε μετά από δημοσκόπηση μεταξύ των αναγνωστών, αυτή τη φορά να έχει παρόμοια συμπτώματα, αλλά στην… αριστερή πλευρά!!!

    Για όσους δεν θυμούνται (που να θυμάστε μετά από τόσο καιρό εξάλλου, εδώ κι εγώ κόντεψα να την ξεχάσω), είχαμε γνωριστεί κάποια Χριστούγεννα, καθώς ετοιμαζόταν να βγει στη γύρα να πει τα κάλαντα με το σκυλί…

Και άκου τώρα ο άλλος: «του σκυλιού της τον χαβά!». Τι είναι χαβάς, πρώτα από όλα; Έχει καμία σχέση με τον χαλβά; Γιατί ο άλλος έχει λού;

Άντε τώρα εσύ να κάθεσαι να εξηγείς ότι χαβάς είναι…. και χρησιμοποιούμε την έκφραση για να δηλώσουμε….  Δεν πρόκειται να τελειώσουμε ποτέ!

    Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν, βρισκόμαστε στην κατάσταση που το σκυλί ΔΕΝ έχει μάθει ακόμα να μιλάει… «Εσύ δεν πρόκειται ποτέ σου να γίνεις άνθρωπος!» της έλεγε απειλητικά, κάθε φορά που ήθελε να την μαλώσει! Και μετά… έσκαγε στα γέλια. Μερικές φορές, πρόσθετε: «Ευτυχώς!». Έχει όμως μάθει  –πάντα το σκυλί- και καταλαβαίνει περισσότερο τις αντιδράσεις της, εκτελεί ορισμένες εντολές, δείχνει πότε είναι χαρούμενο και πότε δεν θέλει ενόχληση… κλπ.

Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, στο μεταξύ, έχουν συμβεί χίλια δυό πράγματα σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Ενημερώνεται (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) για την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά όχι σε βαθμό κακουργήματος!!!

    Και τώρα θα με ρωτήσεις: «ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος;» Είδες πως σε καταλαβαίνω; Σε νοιώθω εγώ!

Ο ένας είναι τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση, μερικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ορισμένα ενημερωτικά sites στο διαδίκτυο.  Ο άλλος είναι παρακολουθώντας σατυρικά θεάματα της εποχής, συνειδητοποιώντας την πραγματικότητα που υπάρχει δίπλα μου και αποφασίζοντας αν θέλω ή όχι να συμμετέχω σε αυτό. Και πάντα υπάρχουν πολλές επιλογές και πάντα υπάρχει για όλους θέση παντού!

    Κόσμος σου λέει εξαθλιωμένος να τρέχει στα συσσίτια και να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. Κυνήγι πολιτών από αστυνομίες και χημικά και κατάσταση πολεμική, γιατί κάποιοι πεινάνε και μένουνε στο δρόμο, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι έχουν καταχραστεί τα λεφτά για τα οποία δούλευαν σαν σκλάβοι σε όλη τους την ζωή… Ο ένας να βγάζει το μάτι του αλλουνού μην αποδεχόμενος την διαφορετικότητά του, χωρίς να εξετάζει αν μπορεί να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, αν είναι δίκαιος ή άδικος… Επιβολές φόρων και στέρηση αναπνοής... Αφού σου λέει, μελετάται σχέδιο: να πληρώνει ο καθένας για τον αέρα που χρησιμοποιεί.

    Αυτό το τελευταίο να σας πω, το βρίσκω και δίκαιο.  Γιατί δηλαδή να πληρώνουμε για όλα τα άλλα (γη, νερό, δέντρα, ζώα…) και τον αέρα να τον έχουμε τζάμπα;;; Μήπως ο αέρας δεν είναι στοιχείο της φύσης; 

(Ώρα είναι να το ακούσω κι αυτό και να περάσω άλλο υπαρξιακό, όπως τότε που έμαθα ότι ο Πλούτωνας έπαψε να είναι πλανήτης! Τι δράμα ζήσαμε και τότε!) Όπως όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης λοιπόν, έχουν δικαίωμα στην χρέωση, έτσι κι αυτός. Αυτόν γιατί τον έχουμε υποτιμημένο;;; Δεν είναι σωστό! Δεν είναι δίκαιο!  Για τον ίδιο τον αέρα πρώτα – πρώτα. Έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος, να έχει θυμό… Να γιατί σαρώνουν οι τυφώνες lately!

Σου λέει: «εμένα δηλαδή ούτε που να με χέ….; Να κι εγώ!».

    Η δικιά μας λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό το τουρλομπούκι, είχε του σκυλιού της τον χαβά!  Καλά τόγραψε ο άλλος!

Μπορεί να μην είχε μάθει λεξούλες το σκυλί, αλλά είχε μάθει να της κάνει μερικά χατήρια και όποτε την γουργούριζε στην αγκαλιά της και της έλεγε να κάνει ήχους, της αμολούσε και η Αστραπή τα ανάλογα: μμμμ…. ιιιιιιι… αααααααα….  Γκρρρ…. ...ουουου! Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα είχε κι αυτή την "εκπαιδευτική" της περίοδο.

     Μια μέρα, καθότανε που λες η δικιά μας όμορφα κι ωραία στην βεράντα, με την Αστραπή αγκαλιά, να επιδίδονται σε αγάπες και σορόπια. Σε κάποια στιγμή ακούει βρισιές! Μια αντρική θυμωμένη φωνή να εξαπολύει φωναχτά βρωμόλογα, χωρίς να παίρνει καμία απάντηση. «Πάει, τάχασε κι ο γείτονας» ήταν η πρώτη της σκέψη.

Σηκώνεται απάνω με την Αστραπή στην αγκαλιά της και βλέπει τον γείτονά της να κατηφορίζει με φόρα, βρίζοντας τον διπλανό που ανέβαινε. Στην απόπειρά της να ηρεμήσει τον εξαγριωμένο και να καταλάβει τι γίνεται μπροστά στο σπίτι της, ο «τσαντίλας» γύρισε προς το μέρος της και άρχισε να της «τα χώνει» κι αυτηνής. Όπως ερχόταν προς το μέρος της, η Αστραπή που όλη αυτή την ώρα ήταν ήρεμη στην αγκαλιά της, έγινε έξαλλη! Άρχισε να γαυγίζει άγρια και να χυμάει προς το μέρος του. Την έσφιγγε πάνω της και προσπαθούσε να την ηρεμήσει με λόγια, αλλά το σκυλί είχε αφηνιάσει. Αναγκάστηκε να πάει μέσα και να κλείσει την πόρτα, για να ηρεμήσει την εξαγριωμένη αλλά και φοβισμένη παράλληλα, Αστραπή.

Δυστυχώς γι αυτήν, το περιστατικό επαναλήφθηκε με περισσότερη αγριότητα και έφτασε στο σημείο το σκυλί, με το που βλέπει αυτόν τον άνθρωπο από μακριά, να αγριεύει πλέον.

    Εξάλλου το ίδιο δεν συμβαίνει και με μας; Πότε εξαγριωνόμαστε; Όταν φοβηθούμε! Ότι θα χάσουμε τα χρήματά μας, τη θέση μας, το σπίτι μας… το γόητρό τους μερικοί, την καλοπέραση κάποιοι άλλοι… Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο καθένας μας φοβάται. Θέληση νάχει κανείς να τα ανακαλύπτει! Μόλις πυροδοτηθεί αυτός ο φόβος, δεν είμαστε και τόσο πράοι όσο πριν! Ή όχι;;;

    Έτσι λοιπόν η Αστραπή, βίωσε ένα σοκ βλέποντας μια συμπεριφορά που δεν την είχε ξανασυναντήσει. Ακόμα και τις φορές που στη βόλτα της έχει συναντήσει άγνωστα σκυλιά. Με άλλα έχουν μυριστεί ή έχουν παίξει και με άλλα δεν ταιριάζουνε και δεν θέλει το ένα το άλλο.  Σε σπάνιες φορές βέβαια, επιτίθεται το ένα στο άλλο. Τα σκυλιά!

    Και νάμαστε πάλι εδώ, με τον πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη αυτή τη φορά, να ξαναπερνάμε το ίδιο κανάλι. Άντε πάλι ψηλάφιση της περιοχής να δούμε αν είναι πόνος οστού ή μυός, αν είναι σωματοποιημένος περιορισμός, τι θέλει να πει ο ποιητής … και τα ρέστα.

Και άντε πάλι απ την αρχή: «Γι αυτό φίλες μου προσοχή! Να το εκτονώνετε το μπινελίκι σας κορίτσια,όταν σας έρχεται. Να την ρίχνετε την σφαλιάρα σε όποιον καραγκιόζη σαςπαρακολλάει με μπουρδολογίες.  Και να μην τα κρατάτε μέσα σας!  Οικαιροί είναι δύσκολοι κορίτσια. ΚΑΙ αγόρια!» 

    Και μετά πάλι το ίδιο υπαρξιακό: «Μα καλά! Τίποτα δεν έμαθες; Δεν βλέπεις που σωρηδόν μεταδίδονται τα μηνύματα του «τα πάντα είναι ιερά», «νόμοι αβλάβειας», «αλλαγή συνειδητότητας», «αλληλεγγύη», «αδελφοσύνη»…

Και φυσικά, το διαολάκι της αντιλογίας:

- Πολλά από αυτά είναι αντικρουώμενα όμως! Για αντιμετώπισε με "αλληλεγγύη", "αδελφοσύνη" και "τα πάντα είναι ιερά", κάποιον που σε βρίζει…

- Φυσικά και είναι αντικρουώμενα κάποια. Αφού ζούμε σε ένα πλανήτη που τα πάντα χαρακτηρίζονται από διπολικότητα (βορράς-νότος, καλό-κακό, σωστό-λάθος… κλπ). Είναι φυσικό τα πάντα γύρω μας να έχουν δύο άκρα.

- Και πως ξέρει κανείς τι πρέπει να κάνει;

- Εδώ έρχεται η θέση της επιλογής και της διάκρισης. Ξεκαθαρίζω τι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω, με κάνει να αισθάνομαι καλά; Αυτό που θέλω να κάνω ή αυτό που θέλω να είμαι. Γιατί είναι δεδομένο πλέον, ότι όταν αισθάνομαι καλά, μπορώ να κάνω και τους άλλους γύρω μου να αισθάνονται καλά. Όταν αισθάνομαι άσχημα, επίσης μπορώ να κάνω τους γύρω μου να αισθανθούν άσχημα. Όχι;;;

- Θέλω, κάνω, αισθάνομαι… ευτυχώς που κάποιος δεν είναι εγωπαθής εδώ!

- Υπάρχει φυσικά και η πιθανότητα να επιλέξει κάποιος να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άσχημα αναλαμβάνοντας το κόστος. Όπως και το αντίθετο.  Ούτως ή άλλως, τα πάντα έχουν ένα κόστος. Είναι σημαντικό να το αντιλαμβάνεται κανείς και να το αποδέχεται αγόγγυστα.

- Πόσο κάνει; Λεφτά υπάρχουν!!!

- Οι επιλογές είναι όλες αραδιασμένες μπροστά μας, κυκλοφορούν γύρω μας και κυκλοφοράμε ανάμεσά τους. Ο καθένας μας βλέπει, ακούει και αντιλαμβάνεται διαφορετικά πράγματα παρακολουθώντας μια ταινία.

    Με το θεματάκι μου θα ασχοληθεί κανείς; Έχω έναν πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη, είπαμε. Τι δεν καταλλλαβαίνεις;;;

**Όπως καταλαβαίνετε, η κοπελιά θα μας απασχολήσει κι άλλο στο μέλλον...

κοινώς: ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...